Afgelopen weekend was het weer zo ver: Het whisky Festival Noord Nederland, ofwel #WFNN in der Aa kerk in Groningen. Met ons vaste clubje whiskyliefhebbers: Erik, Marcel, Janita en ik, verzamelden we ons vrijdag om 17:20 bij de bushalte Gasselterbrug in Stadskanaal. Na allemaal een dagkaartje van 6,- te hebben gekocht (want wij dertig plussers beschikken uiteraard niet over zo’n OV-Chip geval) namen we plaats achter in de QLiner 312, waar we ons bij het 5de en nieuwste lid van ons ‘WFNN-clubje’ voegden, Johan. De stemming zat er meteen al goed in en het duurde dan ook niet lang voor de eerste schunnige opmerkingen over Marcel’s ‘tennisarm’ gesproken waren.
Iets na 18:00 uur kwamen we aan op het station, waar ons meteen al een water taxi werd aangeboden naar het Whisky Festival die we vriendelijk hebben geweigerd (voor zover ik weet ligt der Aa-kerk nl helemaal niet aan het water). Het festival begon pas om 19:00 uur, dus we hadden nog ruim tijd om eerst een bezoek te brengen aan Egyptisch restaurant Cairo in de Peperstraat, voor een heerlijke falafel schotel (met bier natuurlijk!).
Tegen 19:30 stonden we achteraan in de rij voor de ingang van der Aa-kerk,en 10 minuutjes later hadden we onze jassen afgegeven en ons wfnn Glencairn glas bemachtigd; Op naar de eerste whisky van de avond!
We begonnen allemaal met een Tomintoul 10yo, ‘The Gentle Dram’. Voor mij geen onbekende, maar een prachtig zachte Speyside om de avond mee te beginnen. Terwijl ik stond te bedenken wat mijn 2de tasting zou worden was Johan al met een Glen Garioch (16yo?) bezig, en Marcel met een Japanse Nikka 21 y.o. Janita was in gesprek met de dame van de Tomintoul dus bleven Erik en ik over met een leeg glas, en ik stelde voor om de Auchentoshan Valinch 2011 te proberen. Auchentoshan is een Lowland single malt en de Valinch is Cask Strength uitvoering van hun Classic botteling. Met 57,5% alcohol toch een verassend zachte, soepele whisky met mooie zoete vanille tonen, kruiden aroma’s en een beetje citrus.
Een paar meter verder viel mijn oog op de stand van Bresser en Timmer, de stand waar we vorig jaar een groot deel van de avond hadden doorgebracht. Mijn eerste dram bij B&T werd een Compass Box Spice Tree, omdat het woord ‘Spice’ in de naam me wel aantrok. De Spice Tree is een blend van diverse Highland Single Malt whisky‘s en gerijpt op Frans eiken. Deze blended malt doet zijn naam zeker eer aan met aroma’s van vanille, kaneel, nootmuskaat en klaver. Aangenaam zoet met een lange kruidige afdronk.
Inmiddels was ik het spoor al bijster voor wat betreft de tastings van de rest van de groep, maar volgens mij zat Marcel aan een 20 jaar oude Laphroaig van een independant bottler (the Perfect Dram misschien?). Ik schoof iets door langs de stand van Bresser en Timmer voor een Glenrothes 24 y.o. van the Daily Dram. The Daily Dram is de naam waaronder Bresser & Timmer samen met Belgische importeur ‘The Nectar’ enkele mooie bottelingen uit brengt. Deze 1984’er Glenrothes is gerijpt op een sherry vat en gebotteld op 46%, mooie fruit tonen en aroma’s van vanille en kruiden.
Vervolgens bracht onze whiskyreis ons bij de stand van Whisky-Import Nederland (WIN), van dit bedrijf had ik net een aantal mooie whisky’s zien binnenkomen bij Slijterij Frans Muthert, dus ik wilde een kijken of ik er hier eentje kon proeven. Mijn oog viel op de bottelingen van independant bottler Duncan Taylor, daarvan wilde ik de Dimensions Mortlach 1996 16yo wel eens proeven. Helaas was deze er niet bij, maar wel een Rare Auld 18y.o. uit 1993, dus ik stak gretig mijn glas naar voren. De Mortlach 18 y.o. Rare Auld is een cask strength botteling van 55,1% met sherry rijping. Het resultaat: complexe aroma’s, zoet, sherry tonen, lichte turf en vooral fruitig. Ik denk dat ik wel vaker wat van Duncan Taylor ga proeven 🙂
Alsvorens ik aan de Peat ging eerst nog wat mooie Speysides, waarvan deze me zijn bijgebleven:
- Glenlivet Master Distiller’s Reserve – mooie zachte Glenlivet met veel hout tonen, gerijpt op een combinatie van first en refill Amerikaans en Europees eiken.
- The Balvenie Single Barrel 15 y.o. – 15 jaar oude single cask botteling, gerijpt op ex-Bourbon vaten en in beperkte oplage van max 350 flessen gebotteld. Prachtige malt, rozijnen, noten, honing…wauw!
- The Balvenie Peated Cask 17 y.o. – Een experiment van David Stewart, waarbij een 17 jaar oude Balvenie korte tijd werd nagerijpt op Amerikaans eiken waar voorheen zwaar geturfde whisky had gerijpt. Een geslaagd experiment, al kwam hij na de Single Barrel denk ik niet geheel tot zijn recht.
Met de Balvenie Peated Cask was meteen de aftrap gemaakt voor de meer peaty malts, op naar Ardbeg dus! (als je iets doet, dan moet je het tenslotte goed doen) Helaas had Ardbeg geen nieuwe whisky’s voor mij, maar wel een oude bekende: Uigeadail, alsmede een super vette Orange County Chopper, geheel in Ardbeg style! Terwijl Marcel en ik van onze Uigeadail en de vette Harley Davidson stonden te genieten – wat is er mooier dan met vrienden van een glas Ardbeg te genieten? Met vrienden van een Ardbeg genieten terwijl je naar een vette Harley staat te kijken! – deed Johan zijn eerste ervaring op met Ardbeg. En volgens mij heeft ie meteen het hele rijtje maar gehad, de Ten, Corryvreckan, Alligator en Uigeadail.
Het vervolg van onze Peat-journey bracht ons terug bij de stand van Bresser en Timmer voor de machtige Buichladdich Octomore 4.1 en 4.2 Comus! Met 167PPM (parts-per-million) fenol gehalte is de Octomore tot op heden de zwaarste geturfde whisky ter wereld! Doordat deze ook nog eens cask strength wordt gebotteld op respectievelijk 62.5% en 61% (4.1 vs 4.2) is de Octomore een ware aanval op de smaakpapillen! Doordat we ons ook nog eens lieten overhalen om de whisky eerst 20 seconden in de mond te houden, daarna door te slikken en meteen diep door de mond in te ademen hebben we noodgedwongen een pauze moeten inlassen om onze smaakpapillen enigzins te herstellen.
Inmiddels had Johan ons verlaten (die moest wat eerder naar huis), en kwamen wij tot de conclusie dat we nog maar de helft van de kerk hadden gehad, en de avond bijna om was! Het was tijd voor een bezoekje aan het Diageo plein voor 2 hele bijzondere whisky’s, de Port Dundas 20 Years Old Single Grain Whisky gevolgd door de Port Ellen 11th Release, 32 Years Old. Gedistilleerd in 1978 in een distillery waar tegenwoordig alleen nog maar gerst wordt gemout, en in 2011 gebotteld op een vatsterkte van 53,9%. Een mooie rijpe en complexe malt met tonen van fruit, granen, iets citrus en lichte rook en maritieme aroma’s. Marcel en ik hadden beide geen spijt van deze tasting van 15,- euro per glas!
De avond zat erop, en een galmende stem sprak door de kerk (god?) dat we zo langzamerhand maar eens richting de uitgang moesten. Maar niet zonder een laatste dram van onze eigen Nederlandse master distillers Zuidam, te weten een 100% Pure Pot Still Dutch Rye whisky (oftewel, geen Gerstenat, maar Roggenat!)
Tot volgend jaar in der Aa-kerk in Grunn!
Enrico Klein
